Odyseja Wigierska: Augustów – Wigry – Puńsk – Sejny – Wigierski PN

Pokamedulski klasztor w Wigrach – powstał w 1667 r z woli króla Jana Kazimierza. Położony na naturalnym wzgórzu na półwyspie oblanym wodami jeziora Wigry, należy do najcenniejszych zabytków Suwalszczyzny. Miejsce położenia tego obiektu jest wyjątkowe i malowniczo prezentuje się wśród przyrody Wigierskiego Parku Narodowego.
Wigierska Kolejka Wąskotorowa – godzinna podróż po Wigierskim Parku Narodowym i Puszczy Augustowskiej wąskotorówką która zatrzymuje się w kilku najciekawszych miejscach

Puńsk – stolica polskich Litwinów, w której 80% mieszkańców posługuje się językiem litewskim. Zobaczymy Skansen Wsi Litewskiej prezentujący tradycyjną zabudowę oraz muzeum w starej plebanii w którym wyeksponowano przedmioty związane z kultura pogranicza, m. in. piękne krajki litewskie.

Sejny – miejsce przenikania się kultur -polskiej, litewskiej i żydowskiej. Sejny maja klimat miasta pogranicza w którym do dziś możemy usłyszeć język litewski. Zobaczymy m. in. Bazylikę NMP w stylu baroku wileńskiego skrywająca otoczona kultem drewniana figurkę Matki Bożej w typie tzw. Madonny Szafkowej, Białą synagogę pochodzącą z lat 80 XIX w.

Augstów – usytuowany pomiędzy jeziorami i wspaniałą puszą urzeka swoją atmosferą jak i długą historią, sięgającą czasów Zygmunta Augusta. Spacer z przewodnikiem m. in. po historycznym centrum Rynku Zygmunta Augusta z możliwością wejścia do bazyliki mniejszej – kościoła Najświętszego Serca Jezusa oraz wizyta w Muzeum Kanału Augustowskiego i spacer nad śluzę

Rejs Statkiem tzw. Szlakiem Papieskim znad jeziora Necko w Augustowie do Sanktuarium w Studzienicznej. To najpiękniejsza część Kanału Augustowskiego wybudowanego w latach 1823-1839.

Studzieniczna – miejsce kultu religijnego, drewniany Kościół p.w. Matki Boskiej Szkaplerznej, drewniana dzwonnica, na półwyspie murowana neorenesansowa Kaplica Matki Boskiej, oraz pomnik Jana Pawła II postawiony na pamiątkę wizyty papieża w Studzienicznej. Kult Matki Bożej na wyspie w Studzienicznej sięga połowy XVIII wieku.

Śluza Przewięź – oddzielająca jezioro Białe od Studzienicznego zachowała oryginalną konstrukcję z 1827 r.. Operatorzy, tak samo jak robili to 150 lat temu, ręcznymi lewarkami podnoszą zastawki, którymi reguluje się poziom wody w komorze i otwierają masywne drewniane wrota, poruszane za pomocą długich ramion